Frank in Nederland. Floortje bezoekt weeshuis

Frank in Nederland. Floortje op bezoek bij weeshuis,

Het is een beetje een gekke week. Frank zit namelijk voor zijn werk alweer een weekje in Nederland. Hij zit daar in een hotel op een steenworp afstand van ons huis en komt er ook nog eens iedere dag langs met de tram als hij naar zijn werk gaat! Een heel gek gevoel, toerist in eigen stad!

Ik zit dus alleen in India... ook een gek idee. Gelukkig stond en staat er van alles op het programma, waaronder weer wachten op mensen die het een en ander in huis moeten repareren.
Eergisteren ben ik bij 2 projecten gaan kijken waar ik aan de slag zou kunnen. Het eerste bezoek was aan het centrum voor spastische kinderen. Een mooi opgezette school waar ze alle gehandicapten kinderen onderwijs op maat bieden. Dat is van rekenen, engels en de lokale taal tot het bakken van koekjes, schilderen en het maken van kaarsen. Afhankelijk van de handicap en de mogelijkheden van het kind wordt het zo goed mogelijk klaargestoomd voor het ‘echte leven’. Mooi om te zien en een volkomen lopend geheel waarbij de ouders veel betrokken worden. Wat ik hier zou kunnen doen is lesgeven bij de verschillende levels: in het Engels aan de kinderen die ‘leerbaar’ zijn en het creatieve werk met de andere kinderen.
Het tweede bezoek was aan een weeshuis. Dit was heftig om te zien. In het weeshuis lagen ‘gewone’ baby’tjes, de meeste van hen werden binnen een paar maanden geadopteerd. De andere kinderen waren spastisch of gehandicapt. Deze kinderen hadden verschillende leeftijden. De meeste van hen worden namelijk nooit geadopteerd, daar is begrijpelijk geen vraag naar. Maar dat neemt niet weg dat het schrijnend is om te zien. Er waren veel te weinig mensen om alle kinderen goed te kunnen verzorgen en er worden geen luiers gebruikt. Het gevolg is dat de kinderen een hele tijd in hun eigen urine in de bedjes liggen: vreselijk. Het ergste was nog een meisje van 8 jaar dat er uitzag als max. 3 jaar. Ze had een huidziekte, ze had nauwelijks een huidje en op de plekken waar ze die wel had zat ze onder de korsten. Dit arme kind was haar jurkje uit aan het wurmen, later zag ik pas dat ze dit deed omdat ze had geplast. Het moet heel veel pijn hebben gedaan op die tere huid.
Ik kan het hoe erg ook niet opbrengen hier de hele week te werken, maar vind dat deze kinderen ook recht op liefde, aandacht en verzorging hebben. Ik heb daarom af gesproken een paar uur per week langs te gaan om met de kinderen ‘te spelen’.

Gelukkig staan er ook vrolijke dingen op het programma. Morgen ga ik met onze chauffeur Suresh en zijn familie ( 2 dochters en zijn vrouw) naar de dierentuin en het tijgerpark. Ik ben benieuwd.......

Groetjes Floortje