Weeshuis en sloppenwijkschool.

Afgelopen vrijdag wilde ik zoals elke week weer gaan werken in het weeshuis, maar een van de nonnen stond me op te wachten en vertelde me dat ik niet naar binnen kon. Ze waren aan het verbouwen en het hele pand stond onder de stof; dat was duidelijk te zien en te voelen in je longen! Op mijn vraag waar de kinderen waren kreeg ik het antwoord: “hier binnen”. “Maar liggen zij niet in de stof dan?” Nee daar hoefde ik mij geen zorgen over te maken. De +/- 50 kinderen lagen veilig weggestopt in een klein kamertje waar stof niet bij kon, en dus ook geen mensen! Met een ongerust gevoel ben ik na tevergeefs aandringen omgedraaid en naar huis gegaan. Ik maakte me zorgen om de kinderen en om wat afleiding te zoeken bekeek ik onze eigen blog nog eens. Toen ontdekte ik dat ik nog helemaal niets over mijn werk heb geschreven. Hoogste tijd, want ik ben toch al weer even bezig! Hierbij voor alle geïnteresseerden wat tekst en foto’s van het weeshuis en de school.

* Een juf in Nederland, een juf in India*
Een tijd geleden ben ik op verschillende scholen gaan kijken waar onder 2 scholen voor kinderen uit sloppenwijken. De ene school had al aardig wat donaties ontvangen en zag er prachtig uit, de andere school bestond nog niet zo heel lang en had nog een lange weg te gaan, maar beide scholen streden naar 1 mooi doel: Onderwijs voor alle kinderen!!
Helaas gaan hier in India nog steeds heel veel kinderen niet naar school omdat zij moeten helpen in het huishouden of bij moeten verdienen om brood (in dit geval rijst) op de plank te krijgen. Bij zowel Sukrupa (de ‘arme’ school) als Christel houses (de ‘rijke’ school) krijgen de kinderen gratis maaltijden. Voor veel ouders is dit een reden om kinderen toch naar school te sturen. De kinderen krijgen op deze manier namelijk educatie (zicht op een betere toekomst) en thuis hoeven ze niet meer te eten (dat scheelt in de kosten).
Na alle voor- en nadelen op een rijtje te hebben gezet heb ik besloten les te gaan geven op Sukrupa (de ‘arme’ school). Er zaten meerdere klassen zonder leerkracht en ik had het idee dat mijn hulp hier harder nodig was. Ik geef nu al een paar weken mijn eigen klas les. Er zitten 11 kinderen in mijn klas allemaal rond de 12 jaar. Ik geef les in het Engels, dat is overigens het principe op de meeste scholen hier. De leerlingen krijgen dus in het Engels les, daarnaast leren ze de lokale taal en Hindi. Er worden zoveel talen in India gesproken (280 !) dat Engels de makkelijkste manier van communicatie is geworden. Dat betekent niet dat iedereen Engels spreekt, alleen de mensen met een redelijk inkomen die een goede school kunnen betalen beheersen Engels en Hindi (de overkoepelende taal in India).
Het niveau verschil in mijn klasje is erg groot. Sommige kinderen moeten nog leren lezen en schrijven en spreken nauwelijks engels, anderen kunnen hele verhalen in het engels schrijven. Soms best lastig om met de enorme verschillen en zonder materiaal les te geven. Ook lastig is het zitten op de grond. Ik geef les in een klein hokje waar allerlei materialen zijn opgeslagen. Er staan geen tafels of stoelen, dus de kinderen moeten op de grond zitten. De ruimte is zo klein (en donker) dat ik op mijn blote voeten heel voorzichtig tussen de kinderen door moet stappen als ik iemand wil helpen. Best even wennen dus! Binnenkort komt er als het goed is een nieuw gebouw. Dat is niet heel veel groter, maar we hebben in ieder geval een bord aan de muur hangen en de kinderen moeten daar kunnen werken zonder dat ze bij elkaar op schoot hoeven te zitten.
Ik geniet echt van het les geven. De kinderen moesten erg wennen aan mijn manier (die is toch echt iets anders dan de Indiase manier....) en ze moesten wennen aan het feit dat ze überhaupt weer les kregen. Nu gaat het stukken beter!
Naast het les geven hoop ik te kunnen helpen bij het veranderen van de organisatie. Hele simpele veranderingen zouden grote resultaten kunnen opleveren. Tot nu toe krijg ik de vrijheid en zeggen mensen heel beleeft “yes” op alles wat ik zeg, maar wat daadwerkelijk gaat gebeuren is nog even afwachten!

*Hoe moet dat, een spastisch kind voeden?*
Ik had geen idee hoe het wel moest een spastisch kind voeden, maar ik zie helaas nog steeds wekelijks hoe het niet moet!!
Een keer per week ga ik naar het weeshuis. Daar zijn 2 afdelingen: 1 voor de gezonde baby’s. In die afdeling is veel verloop, kinderen worden snel geadopteerd en er komen veel mensen kijken. Die afdeling ziet er dan ook stralend uit, er worden luiers gebruikt voor alle kinderen en er lijkt voldoende hulp te zijn.
De andere afdeling is voor de spastische kinderen. Daar is de situatie echt anders. De meeste kinderen blijven daar de rest van hun leven, zij worden niet geadopteerd. De afdeling is vies (hoewel hij nu wordt verbouwd, ik ben benieuwd naar het resultaat!!), de kinderen krijgen geen luiers maar doekjes omgeknoopt waardoor alles alsnog over de vloer loopt en er lijkt weinig hulp te zijn. Het is schrijnend om te zien in wat voor omstandigheden deze kinderen moeten leven.
Het weeshuis wordt gerund door nonnen, maar zij zijn niet degene die de kinderen verzorgen, dat doen zogenaamde “carers”. Dat zijn vrouwen, vaak zelf ook wees die in ruil voor onderdak en eten de kinderen verzorgen. De ‘carers’ spreken geen engels en zijn niet opgeleid om de kinderen te verzorgen, dat wordt pijnlijk duidelijk tijdens het eten. De kinderen worden dan op hun rug gelegd en de pap wordt letterlijk naar binnen geduwd. De spastische kinderen die al moeite hebben met slikken, stikken dan ook continue. Het is vreselijk om dit aan te zien en te horen.
In een gesprek dat ik had met een van de nonnen vroeg ik waarom ze op deze manier de kinderen voeden. Zij gaf als reden dat er te weinig tijd is om alle kinderen op de juiste manier eten te geven. Op het moment dat ik aangaf dat lang niet alle ‘carers’ aan het werk zijn en veel van hen liggen te relaxen, vertelde ze mij dat ze de ‘carers’ niet hard aan durft te pakken. De angst dat ze door ontevredenheid weglopen, en in het weeshuis helemaal niemand meer voor de kinderen kan zorgen, is groot.
Gelukkig zie ik verandering op de momenten dat ik of andere bezoekers er zijn. Ik weet dat dit een tijdelijke oplossing is, maar ik ga iedere week naar het weeshuis om steeds een aantal kinderen een ‘normale’ voeding te kunnen geven, met ze te spelen en sommigen mee naar de parkeerplaats te nemen zodat de kinderen af en toe daglicht zien. Daarnaast besteed ik veel tijd aan het verschonen van de kinderen, het is niet ongebruikelijk dat kinderen een paar uur in natte kleren liggen te wachten tot iemand ze helpt!
Ik hoop in de komende tijd wat meer met de nonnen te kunnen praten om oplossingen te zoeken. Die moeten er zijn, dat weet ik zeker!

Voor alle mensen die een filmpje van Sukrupa (de school) willen zien: klik op deze link:
http://www.youtube.com/watch?v=UZJJPxYZs1U

Het filmpje geeft een iets mooier beeld dan de werkelijkheid, maar geeft een goede indruk van de kinderen!

Liefs,
Floortje