Unicef school en het weeshuis

Samen met mijn ouders heb ik weer een bezoek gebracht aan een Unicef schooltje. We hebben een halve dag in de auto moeten zitten om de 2 klas lokaaltjes, die midden in een natuurpark lagen, te bereiken. Ook de kinderen moeten er heel wat voor over hebben om naar school te gaan, sommigen moeten iedere dag maarliefst 3 uur lopen!!
De kinderen die naar deze school komen hebben allemaal, hoe jong ze ook zijn, al gewerkt. Sommigen in de horeca, anderen op het land, in de visserij of in een tapijtenmakerij. Unicef zorgt er in samenwerking met de overheid voor dat de ouders iedere maand een kleine vergoeding krijgen, zodat de kinderen niet meer hoeven te werken, naar school kunnen gaan en uitzicht hebben op een iets betere toekomst.
Het was weer geweldig om te zien hoe tevreden de kinderen waren met helemaal niets en die lachende koppies in de lokalen op de grond te zien zitten, ondanks alles!
Na de nodige handjes schudden met kinderen, liedjes zingen en tellen in het Engels hebben we afscheid genomen en zijn we nog een kijkje gaan nemen bij de prachtige wachtervallen van Hogenaken.

Weeshuis
Na de leuke uitstapjes; Ooty en Hogenaken, was het hoogtijd om weer naar het weeshuis te gaan. Ik had de kinderen al meer dan een week niet gezien.
Het weeshuis is opgeknapt, er zitten nieuwe tegels op de muren en de badkamer/wc is opgeknapt, wat maakt dat het er en stuk schoner uitziet en veel minder stinkt. Een echte verbetering dus! Helaas worden de kinderen nog steeds niet beter behandeld!
Ook mijn ouders schrokken; van het feit dat kinderen urenlang met vieze poep- en plas- broeken op de grond liggen, maar vooral van de onmenselijke manier waarop de kinderen worden gevoed. Tijdens het avondeten (voor de meeste kinderen bestaat dat uit pap) worden de spastische kinderen, die al moeite hebben met slikken, nog steeds op hun rug gelegd. Als de monden niet (ver genoeg) open gaan worden de neuzen dicht geknepen of de kinderen geslagen, zodat de monden open gaan en pap naar binnen kan worden gegoten. Tot overmaat van ramp werd er dit keer ook gloeiend hete pap op hardhandige manier aan een kind gevoed.
Eigenlijk wil je hier het liefste niets mee te maken hebben. Maar steeds weer op het moment dat je de kinderen wel een beetje liefde en aandacht geeft krijg je een grote lach terug, die alles weer waard maakt.
Mijn moeder meegeholpen kinderen te laten schommelen. Op het terrein staan prachtige speeltoestellen die, jammer genoeg buiten mijn bezoeken om nooit worden gebruikt. Mijn vader heeft een kind blij gemaakt door het op een normale manier te voeden en af en toe over zijn rug te strijken. Je ziet de blikken in de ogen veranderen en een lach verschijnen. Dat is zo mooi.

Vlak voor het slapen gaan hebben ze nog knuffels uitgedeeld, die door de kinderen op de school waar mijn moeder werkt zijn ingezameld. Bedankt daarvoor, namens alle kinderen van het weeshuis. Ook al kunnen ze dit zelf niet uitspreken, ze zijn er blij mee, dat weet ik zeker!

Liefs Floortje